دلنوشته های آدمک

باز از کوچه صفا و عشق گذر کردم

باز زیر چشمی نگاهت کردم

چه ساده دل می بری از من

محبوب زیرک من

یار بیوفا و بازیگوش من

شکستنم برایت ساده است و بازی مرموز

دروغ هایت برایم افسانه است و افسون

تو مرا دیوانه می خوانی

تو مرا مجنون بی کاشانه می پنداری

چه کردم که هوس بازی داری

چه کردم که سودای عشقی تازه به سر داری

من کیستم محبوب من

من کیستم شاعر شب های من

شعر خفته بر لبان من

فریاد بزن و بگو که دروغ است خیالات من

فریاد برن و بگو که دستت را ز من نمیگیری

که نگاهت را ز من نمی ی

جار بزن در شهر و بگو که عاشق منی

جار بزن و بگو که قسمت را نمی شکنی

من محتاجم محبوب من

من نیازمند کلام توام

من عاشق تبدار توام

باور داشته باش و بگو دوستت دارم

باور داشته باش و بگو با تو می مانم

آری بگو که با تو می مانم

اتاق ساکت است و صدای ضربه های ساعت باقی

ضربه هایی بر حصار قفسی پوشالی

قفسی برای زمان

قفسی که مرا دور کند از این جهان

از این دنیای ساکت و مرموز

از این دورویی ساکنان خاک

آری، قفس ساخته ام برای زمان

برای هر چه بوی تو را دارد

برای دفترم که نامت در قلبش است

برای روزگارم که سیاه پوش رفتنت است

رفتی و من گیج و مات مانده ام

به صدای درونم گوش می دهم

او هم این بار دروغ می گوید

او هم وعده بازگشت تو را می دهد

زن فالگیر دوره گرد هم دروغ می گوید

او هم وعده های پوشالین نثارم می کند

سالها گذشته و من چشم به در دوخته ام

سالها گذشته و صدایت را می شنوم

از دور دست

در خیال و خواب

در لا به لای روزمرگی های ساده

من صدای گام های لرزانت را می شنوم

بهار رفته و خزان در راه است

خزان من سالهاست که به در رسیده است

سالهاست موریانه پیر همراز تنهایی من است

هم صدای آواز خاموش من است

بهار برایم غریبه است

بویی از آشنایی نمی دهد

جهانم برایم غریبه است

جهانی که نفس هایت را کم دارد

جهانی که صدای خنده هایت را گم کرده است

او برایم غریبه است

گورستان آرزوهایم مملو از قبرهای تهی است

قبرهایی که برای رویاهایم کنده ام

یک به یک دفنشان می کنم

بعد تو مرده ای متحرکم

مرده ای که امید را در او کشته اند و برایش فاتحه می خوانند

بعد تو من، من نیستم

من خالی از من شده ام

خالی و تنها

گنگ و سرد

آواره ای غریب و سرکشم

آری بعد تو من، من نیستم